'Generaties voor Vrede!'
Thema van de vredesweek: 15 t/m 23 september a.s.

Elke generatie heeft zijn of haar eigen verhaal in relatie tot oorlog, geweld en vrede. Verhalen van onmacht, pijn en onmetelijk verdriet. Verhalen van hoop, moed en nieuwe toekomst. Iedere generatie heeft zijn eigen uitdagingen het hoofd te bieden en zoekt naar eigen wegen om in alle vrijheid vorm te geven aan het verlangen naar vrede en recht. In deze Vredesweek zoeken we naar verbinding en solidariteit tussen de verschillende generaties. Om van elkaar te leren, elkaar te bemoedigen en samen op te trekken op de weg van vrede.

Vrede kun je leren
Ieder van ons heeft - wanneer hij of zij met geweld geconfronteerd wordt, door anderen wordt aangevallen en geraakt - een keuze: terugslaan of je pijn overstijgen en de ander de hand reiken. En zo vicieuze cirkel van geweld doorbreken. In Srebrenica verloor Noura Efendic in 1995 haar man en zonen. Ze keerde na een aantal jaar in vluchtelingenkampen te hebben geleefd terug naar haar huis in de heuvels van Potocari, omringd door – inmiddels – Servische buren. Ze zegt daarover: “Ik heb met hen géén probleem, ze zijn niet mijn vijanden. Ik ben terug gekomen naar mijn oude stek, want we moeten sámen verder.” Vrede is een keuze dus. Je kunt er op elk moment voor kiezen niet (meer) terug te slaan. Maar voor die keuze is wijsheid, moed en doorzettingsvermogen nodig. Maar het goede nieuws is: vrede kun je leren. David van Reybrouck en Thomas d’Ansembourg schreven een boek met juist die titel Vrede kun je leren. “We weten hoe we ons moeten voorbereiden op oorlog, maar het is dringend noodzakelijk ons te trainen in vrede”, zo zeggen de schrijvers. Hun stelling is: vrede is een vaardigheid, een levensstijl. Je moet eraan werken met dezelfde toewijding waarmee je een nieuwe taal leert spreken, of leert voetballen. Het vraagt om training en aandacht. Vrede vraagt om discipline, zo zeggen zij, om te leren leven met jezelf en met de ander. Veel mensen pleiten daarom -net als bovenstaande schrijvers- voor meer vredeseducatie op bijvoorbeeld scholen, waar kinderen sociale vaardigheden leren (omgaan met conflicten) of kennis opdoen over mensenrechten. Maar ook mondiaal burgerschap: een houding van solidariteit en verantwoordelijkheid voor anderen in de samenleving en opkomen voor diegene die onrecht wordt aangedaan.

Inspirerende voorbeelden
Eén manier waarop mensen worden geïnspireerd en aan het denken gezet over hun eigen handelen, is door betekenisvolle ontmoetingen met mensen die zich actief inzetten voor vrede. Mensen hebben rolmodellen nodig, inspirerende voorbeelden die laten zien hoe het anders kan. Paride Taban, bisschop uit Zuid-Soedan en partner van PAX, is zo’n rolmodel. Zijn woorden van vrede gaan de hele wereld over nu hij één van de Four Freedom Awards heeft gewonnen vanwege Kuron Peace Village, een vredesdorp dat is opgezet met het doel de bevolking in die omgeving te verenigen en zo een voorbeeld te zijn in Zuid-Soedan. Jongere generaties laten zich vaak inspireren door bijzondere personen binnen hun familie, in de wereldgeschiedenis, of vanuit hun geloof. Oudere generaties delen hun verhalen met jongeren, in de hoop dat deze verhalen hen als gids kunnen dienen. Zo steunen jongeren op de levenservaring van ouderen- Len Munnik verbeeldt dit mooi in zijn tekening. Soms is het omgekeerde ook waar: dan opent de energieke inzet van jongeren juist nieuwe wegen en geeft nieuwe inspiratie om door te gaan op de weg van vrede. Bij de jarenlange strijd tegen kernwapens, bijvoorbeeld, is dit het geval. En ook de vele verhalen van kinderen die zijn genomineerd voor de International Children’s Peace Prize laten dit zien.

‘… Zij zullen de oorlog niet meer leren’ (Jesaja 2:4b)