IN DE KRIBBE?

Als we een levende kerststal zouden vormen, welke figuur wil jij dan zijn?
Dat is vaak mijn openingsvraag bij gespreksgroepen, de laatste keer voor het Kerstfeest. Nadenkende gezichten en treffende reacties volgen altijd.
Na al die jaren valt me op, dat nog nooit iemand gezegd heeft: “Ik wil het kindje Jezus zijn.” De kribbe in de denkbeeldige kerststal blijft altijd leeg. Jammer is dat. Iemand moet deze rol toch op zich nemen? En het is een prachtige rol. Wie wil dat niet: geliefd en welkom zijn? Als ik dat aan de orde stel, wijzen sommigen naar mij: ik ben de gespreksleider, de pastor. Die staat toch voor Christus? Dat is confronterend. Zelf zou ik ook nooit kiezen voor deze rol. Ik sta graag in het centrum van de aandacht. Maar in het kribje sta je niet, je ligt. Hulpeloos, overgeleverd. Mij niet gezien. Liever ben ik bezig. Liever heb ik de touwtjes in handen. En bovendien het is nogal wat, wat dat kindje te wachten staat. Een voederbak als wiegje, een kruis als sterfbed. Hoe welkom was hij eigenlijk? Wat hij moest doorstaan en heeft opgebracht, dat doet geen mens hem na.
Die kribbe leeg, dat heeft wel iets. Het zet aan tot mijmeren over waar het met kerst nu echt om draait. Dat iemand het heeft aangedurfd om zo weerloos en weergaloos onder ons te zijn. Hoe kostbaar dat is en ook uitnodigend.
Eventjes proberen misschien? Even kijken wat je ziet als je mensen vanuit de kribbe aankijkt.

 Beate Rose, geestelijk verzorger in ouderen- en hospicezorg.

Uit: Open Deur, maandblad over vragen van geloven en leven, voor mensen binnen en buiten de kerken. Jaargang 85, nr 12, december 2019.
Het kerstnummer van Open Deur ligt in onze winkel, gratis voor u als belangstellende.