ADVENT

Het hele mysterie van Christus wordt door de kerk gedurende de jaarkring herdacht. Vanaf de menswording tot aan de dag van het pinksterfeest en tot aan de verwachting van de komst van de Heer.
De adventstijd heeft een tweevoudig karakter: het is de tijd van voorbereiding op het hoogfeest van kerstmis, waarop de komst van Gods Zoon onder de mensen wordt herdacht en gevierd. Maar het is ook de tijd waarin door deze vierende herdenking de aandacht wordt gericht op de verwachting van de tweede komst van Christus aan het einde der tijden. Om deze beide redenen is de advent de tijd van gelovige en blije verwachting.

In het begin van de advent is het thema nog niet direct al voorbereiding op het feest van de geboorte van Christus, lang geleden. Wij gaan niet een verjaardag vieren. Wij gaan de actuele komst van de Heer vieren. Hij komt nu en straks. Wij zien uit naar de verschijning van de Messias.
De eerste zondag van de advent staat nog in het teken van de eindtijd. Dat is in harmonie met de liturgie van de laatste zondagen van het najaar. Het is geen abrupte breuk daarmee. Zo varen wij geleidelijk het nieuwe jaar van ons vieren binnen.
Het wordt een Lukas-jaar. Dat betekent dat op de zondagen het evangelie van Lukas meer dan anders zal worden gelezen. De vraagt rijst: wat betekent dat?
Staande aan het begin van een liturgisch jaar kunnen wij onszelf afvragen: wat verwacht ik ervan: een heel jaar weer luisteren en bidden en overwegen en vieren?

Vanaf 17 tot en met 24 december staan de dagen van de advent meer direct gericht op de voorbereiding van het kerstfeest. In deze dagen worden de O-antifonen gezongen. De beginletters van de woorden waarmee de antifonen beginnen vormen samen: ERO CRAS: morgen zal ik er zijn.

De advent is een tijd van uitkijken en verwachten… De vraag die de advent ons voorhoudt is: wat stelt dat in werkelijkheid voor: wat is het, waar ik naar uitkijk en wat verwacht ik eigenlijk?

p. A. Niesen o.p.